Ben jij een Projector en heb je het gevoel dat je bedrijf stilstaat? Alsof alles zwaar voelt, je geen inspiratie meer hebt en je jezelf niet meer herkent in wat je doet? Dat je gewoon niet meer blij aan de dag begint als het om je werk gaat?
Misschien probeer je van alles, maar voelt het alsof niets écht werkt. Je energie is laag, je zichtbaarheid zakt weg, de lol vergaat je steeds vaker en je wordt steeds vermoeider. En ondertussen zie je overal online mensen die “gewoon doorgaan”. Succesvol zijn, je kent het wel.
Maar nu weet ik: die stilstand is geen mislukking. Het is een kans. Een diepere uitnodiging. Misschien zelfs: jouw doorbraak. Daarom neem ik je even mee in een stuk van mijn reis.
Wanneer alles stilvalt als Projector
Ken je dat gevoel dat alles ineens stilstaat, alsof je in slow-motion leeft? Alsof je door de modder waadt en wat je ook probeert, je komt gewoon niet verder?
Ik kan je zeggen: het voelt niet fijn.
Om je heen gebeurt van alles, maar bij jezelf… niets. Stilte. Frictie. Vastlopen. Punt.
En zelf blijf je maar in je hoofd rondjes draaien. Op zoek naar de ultieme oplossing. Dat ene grote antwoord. Het kan je zelfs uit je slaap houden waardoor je de volgende ochtend doodmoe wakker wordt.
Een tijdje geleden zat ik precies daar. Mijn bedrijf lag stil. De boel was gestagneerd. Letterlijk. Geen inspiratie meer. Geen energie voor wat dan ook. Geen leuke dingen. Geen zin om zichtbaar te zijn of te delen. Het werd gewoon allemaal niks, zo voelde het.
En als je onderneemt in de online wereld, herken je vast dat niet zichtbaar zijn voelt als verdwijnen. Het kan voelen als falen want kijk maar eens om je heen wat je ziet als je Linkedin of Instagram opent bijvoorbeeld.
Ken je dat, als je in een dip zit? Knap je niet van op toch? Dus dat. En…om het ingewikkelder te maken, als Projector weet je ook hoe belangrijk het is om gezien te worden, niet bitter te zijn. Dus zichtbaar zijn is wel een dingetje. Hoe zichtbaarder je bent, hoe meer uitnodigingen zou je denken.
Dat soort situaties kunnen een diepe valkuil worden, en ik ben er vol in gestapt. Ook al had ik dat eerst niet door.
En als alles dan stilvalt, voelt dat al snel als een mislukking. De paniek kan toeslaan.
Maar nu, terugkijkend, zie ik: die pauze was geen einde. Het was een noodrem. Een adempauze die ik niet zag aankomen, maar blijkbaar nodig had.
Uit de comfortzone, de diepte in
Mijn comfortzone voelde lange tijd als bekend en normaal. En natuurlijk had ik dat niet zo in de gaten. Dat wat bekend is voelt veilig, vertrouwd.
Ja, het klopt ik was bezig met het opruimen van veel dingen en oude patronen, met thema’s waarvan ik niet eens wist dat ze er waren. En ja het klopt ook dat ik door pittige tijden ben heengegaan, dat hoort bij het leven, soms meer en soms minder. En nu weet ik: mijn pad is niet altijd het makkelijkste maar het is wel het juiste, want precies die struggels horen erbij. Zonder dat zou ik niet kunnen doen wat ik doe, maar ook dat heb ik eerst moeten ontdekken.
Maar op een gegeven moment werd het dus echt stil. Té stil. Niet het soort stilte van vakantie of even lekken relaxen. Nee dit was anders, de stilte van stilstand. Ik voelde: hier klopt iets niet meer.
En toen kwam die eerlijke, misschien wel pijnlijke vraag:
Wat hou ik vast wat mij niet meer dient? En durf ik te voelen wat eronder ligt? Waar heb ik werk te doen?
Nu weet ik het, en het gave aan het verhaal is dat Human Design hierin echt sleutels kan brengen, ik zou niet weten waar ik zonder dat zou zijn. Eerlijk? ik denk dat ik de lol in het ondernemen echt allang verloren had.
Nu weet ik dat als je je eigen essentie kent, de kern van wat je te doen hebt, ook al klinkt dat misschien zweverig, en je ook jouw verhaal kunt zien in relatie tot het grotere geheel, en ook tot je geerfde patronen dan gaan er deuren open en beginnen de successen binnen te stromen.
maar he. ik was daar zomaar niet vanzelf.
En toen kwam er een andere vraag omhoog:
Wat wil ik echt? Wat klopt nog, en wat niet meer? Wat heb ik hier werkelijk te doen? Waar ben ik mezelf kwijtgeraakt
Stilstand was geen teken van luiheid, maar een uitnodiging tot eerlijk zelfonderzoek.
Door te vertragen, kon ik voelen wat er echt toe deed. Wat ik echt nodig had.
Niet alles kon ik zelf maar een heel groot deel van de puzzel heb ik zelf opgelost, daarom grap ik wel eens dat ik ‘multidimensionaal kan luisteren én puzzelen.’ Nu weet ik dat dit waar is maar daarvoor moest ik eerst wel door een moeilijke periode heen gaan.
Ik leerde: het gaat niet om zichtbaarheid vanuit druk. Dat werkt gewoon niet, daarmee trek je geen uitnodigingen en kansen aan. Maar om zichtbaar zijn wanneer het klopt. Alleen dan voelt delen als een uitnodiging, niet als een verplichting.
Durven luisteren tegen alle logica in
De waarheid is: ik moest dieper dan ooit tevoren. En dat was niet altijd makkelijk want weetje, ik kan nogal ongeduldig zijn dus ik liep hier best tegen mee=zelf aan.
Mijn eigen bronnen, richting, mijn helderheid, mijn weten en inzichten, lagen op plekken waar ik zonder Human Design nooit gekomen was. Of op z’n minst: niet op deze manier.
Die stilteperiode bracht me op een punt waarop ik niet meer om mijn intuïtie heen kon. Niet omdat het comfortabel was, maar omdat ik wist: “Als ik hier niet naar luister, ga ik tegen mezelf in. En dat werkt niet”. Het is alles of niets nu.
En ik wist precies welke thema’s ik daar in had op te ruimen, want als ik dat niet deed zouden ze steeds terug komen. En precies daar had ik al genoeg ervaringen in, maar nu was mjn winst: ik heb Human Design en mijn puzzelkracht, dwars door alle bitterheid heen. En juist daarom kan ik sneller transformeren van stilstand naar succes in de breedste zin van het woord, zonder human design had ik dat echt niet gekund.
Ik liet dat geld zomaar gaan, het kon niet anders
Vorig jaar liet ik een samenwerking los die me jarenlang goed had gevoed en heel veel plezier had gegeven, financieel én relationeel. Het was werk dat altijd prima liep, en het was zelfs al deels betaald. Maar door omstandigheden aan de kant van mijn samenwerkingspartner en hun klanten, liep het spaak. Er zat een vertraging van enkele jaren in een project.
En in plaats van erin te blijven hangen en door te duwen “omdat het zonde zou zijn”, voelde ik:
- Dit klopt niet meer voor mij.
Dit hoort niet meer bij mij.
En ja, dat was spannend.
Want wie geeft er nu werk, mét vergoeding , uit handen, wetende dat je dan zelf de rekening betaalt?
Ik dus.
Niet omdat het slim leek, maar omdat dit het enige juiste was om te doen.
En het bijzondere is: zodra ik dat echt durfde los te laten, kwam er ruimte voor precies de juiste mensen. Klanten die bij me pasten. Trajecten die moeiteloos liepen. Klanten die meteen instapten.
Maar vooral: rust in mijn systeem. En vertrouwen.
Veiligheid en zelfacceptatie ontstaan niet in je hoofd
Wat niemand je vertelt, is dat je het niet allemaal alleen hoeft op te lossen.
Ik heb lang geprobeerd om er alleen uit te komen, terwijl ik eigenlijk bang was om écht te voelen wat er speelde. Bang dat het te veel zou zijn. Of dat ik ‘zwak’ zou zijn als ik hulp nodig had. Of dat het onzinnig is om er geld aan uit te geven
Maar het tegenovergestelde bleek waar.
Pas toen ik begon toe te laten dat ik het even niet wist, dat ik niet sterk hóefde te zijn, kwam er ruimte.
Ruimte om te ademen. Om dingen te laten landen.
Om te horen wat ik echt nodig had. En steeds als ik wist wat het was en er goed naar luisterde gunde ik mezelf die hulptroepen ook. Soms waren het praktische dingen, soms was het diepgaander zoals een coach of en specialist op een bepaald vlak. Maar ik liet me niet meer afleiden door te denken dat het ’te duur was’ of ‘helemaal niet nodig’ of iets dergelijks. En hoe meer ik vertrouwde op de hulp lijntjes in bepaalde situaties hoe sneller de ik verandering merkte, sommige dingen gingen razendsnel en dat betekende ook dat ik mijn aanbod opnieuw onder de loep moest nemen. Als je nooit hebt geweten dat je Projector bent en je duikt er ineens vol in dan kunnen de mooiste dingen gebeuren. Maar nu weet ik echt wel op welke plek je het beste het eerste kunt zoeken. En dat is niet zoals ik dacht bij een Human Design marketing cursus. Hoe waardevol ook. Nee het beste begin je gewoon aan het begin. En dat veranderde alles.
Jezelf op 1 durven zetten
Zelfacceptatie kwam niet uit boeken of strategieën, maar uit het durven zitten met mezelf. In de stilte. In de ongemakkelijkheid. In het niet-weten. Iets wat ik nooit had geleerd.
En ja, ook daar had ik eerst begeleiding bij nodig. Tot ik mijn ultieme eigen vorm vond. Wat ook dit soort dingen werkt niet voor iedereen op dezelfde manier.
Mijn uitnodiging aan jou: je hoeft het niet alleen te doen
Als Projector leven we in een wereld die draait op actie, bewijs en constante zichtbaarheid.
Maar wat als jouw waarde daar helemaal niet vanaf hangt? En ik heb dit op de harde manier moeten leren want ik kom van een familie van zelfstandigen en ondernemers tot generaties terug stuk voor stuk harde werkers. Vanaf kleuter zijnde was het voor mij normaal om spelenderwijs mee te werken in het bedrijf dus ik heb best wat af moeten leren tijdens dit proces
Wat als stilstand geen fout is, maar een signaal?
Wat als je angst of weerstand niet opgelost hoeft te worden, maar gewoon gehoord wil worden?
Ik weet hoe het voelt om vast te lopen. Om het even niet meer te weten.
En ik weet inmiddels ook: je hoeft het niet alleen te dragen.
Samen kijken, zonder haast, zonder oordeel, opent vaak deuren die je in je eentje niet kunt zien.
Ik bied je geen trucjes. Geen one-size-fits-all strategie. Wel inzichten en binnenweggetjes die ik door mijn eigen zoektocht als splenic 1/3 projector met – veel transformatie en struggle energie en business energie – heb geleerd.
En ik bied je ook een plek waar je mag landen. Waar je mag voelen. Waar jouw richting zich mag ontvouwen.
Voel je dat deze woorden jou raken?
Dat je misschien al een tijdje op je tenen loopt, wachtend op een signaal dat het anders kan? Alsof je in een tussenruimte zit of op een kruispunt staat? Langer dan je wilt?
Dat kan een uitnodiging van jezelf zijn aan jezelf die je mag aannemen om te stoppen alles alleen te doen. Ik heb het heel lang geprobeerd, echt, tot het niet meer ging
Dan is dit je uitnodiging.
Je hoeft niets te forceren. Door te duwen of de kar te blijven trekken.
Je hoeft het niet alleen te doen. Zeker niet als je vastgelopen bent.
